Το «κέλυφος» της τρίκλιτης εκκλησίας είναι σε καλή κατάσταση αλλά λείπουν τα περισσότερα κουφώματα και παντελώς το πάτωμα! Μόνο σκληρό χώμα και κοπριά από τα αιγοπρόβατα που τη χρησιμοποιούν για καταφύγιο. Κατεβαίνω το μονοπάτι παράλληλα με το ποτάμι, περνώ κάτω από το πέτρινο γεφύρι που οδηγεί στον Κινίδαρο και τσαλαβουτώ στα νερά ανάμεσα στα βατράχια και τις νεροχελώνες. Βρέχομαι στις βάθρες που δημιουργούν οι μικροί καταρράχτες και κατρακυλώ μαζί με το νερό δυτικά προς τις Εγγαρές. Πίσω από τα βράχια και τις πικροδάφνες, λίγο ψηλότερα από το ρέμα, εγκαταλελειμμένοι νερόμυλοι, χορταριασμένα πια επιβλητικά ερείπια, με το νερό να τρέχει μέσα από τους γκρεμισμένους τοίχους και πάνω στις μυλόπετρες. Ίχνη από αιώνες μόχθου που η ζωή των ανθρώπων συντονιζόταν με τον τόπο τους. Εδώ και δεκαετίες το νερό δεν αλέθει πια το σιτάρι αλλά ποτίζει πατατοχώραφα, οπωροφόρα, ζώα, ανθρώπους, καθαρίζει σπίτια, ξενοδοχεία και γεμίζει πισίνες...
Μεσημέρι πια βγήκα στις Εγγαρές, δεξαμενές και λάστιχα συλλέγουν το νερό και το οδηγούν στα περιβόλια, το ποτάμι ευνουχισμένο πέφτει στη θάλασσα.
Μεσημέρι πια βγήκα στις Εγγαρές, δεξαμενές και λάστιχα συλλέγουν το νερό και το οδηγούν στα περιβόλια, το ποτάμι ευνουχισμένο πέφτει στη θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου