Tα Σαββατοκύριακα του χειμώνα τα λουτρά του Σιδηροκάστρου είναι γεμάτα με κόσμο, συνηθισμένους ανθρώπους όλων των ηλικιών που οι πιο πολλοί έρχονται αυθημερόν από τις γύρω πόλεις και τη Θεσσαλονίκη. Στη Μακεδονία, ίσως επειδή υπάρχουν πολλά οργανωμένα λουτρά, πηγαίνουν οι περισσότεροι, ενώ για τους κάτοικους της Αθήνας είναι ένας άγνωστος κόσμος.
Οι εγκαταστάσεις είναι λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, σε ένα μεταβατικό τοπίο μεταξύ βουνών και πεδιάδας φτιαγμένο από τα φερτά υλικά του Στρυμόνα που κατεβαίνει από τη Βουλγαρία και συνεχίζει προς τη λίμνη Κερκίνη, σημαδεμένο από φωτισμένους κόμβους αυτοκινητοδρόμων. Το παράξενο τοπίο συμπληρώνουν μια εγκαταλελειμμένη σιδερένια γέφυρα με ένα ξύλινο φυλάκιο, ένα ξεχασμένο μνημείο πεσόντων και μια ταβέρνα.
Περπατούμε στην αμμώδη όχθη. Το στεγνό κρύο κλείνει το σώμα μας στα ρούχα του· είναι μισή ώρα μετά τη δύση και το τελευταίο φως πυρακτώνει τα σύννεφα. Στο βάθος τα φώτα του τρένου διασχίζουν τη γέφυρα αλλά ο ήχος του καλύπτεται από το θόρυβο των αυτοκινήτων. Κοιτάζω δίπλα μου το ποτάμι, το νερό γλύφει ήσυχα το χώμα και τις πέτρες και φεύγει προς τη δύση.
Οι εγκαταστάσεις είναι λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό, σε ένα μεταβατικό τοπίο μεταξύ βουνών και πεδιάδας φτιαγμένο από τα φερτά υλικά του Στρυμόνα που κατεβαίνει από τη Βουλγαρία και συνεχίζει προς τη λίμνη Κερκίνη, σημαδεμένο από φωτισμένους κόμβους αυτοκινητοδρόμων. Το παράξενο τοπίο συμπληρώνουν μια εγκαταλελειμμένη σιδερένια γέφυρα με ένα ξύλινο φυλάκιο, ένα ξεχασμένο μνημείο πεσόντων και μια ταβέρνα.
Περπατούμε στην αμμώδη όχθη. Το στεγνό κρύο κλείνει το σώμα μας στα ρούχα του· είναι μισή ώρα μετά τη δύση και το τελευταίο φως πυρακτώνει τα σύννεφα. Στο βάθος τα φώτα του τρένου διασχίζουν τη γέφυρα αλλά ο ήχος του καλύπτεται από το θόρυβο των αυτοκινήτων. Κοιτάζω δίπλα μου το ποτάμι, το νερό γλύφει ήσυχα το χώμα και τις πέτρες και φεύγει προς τη δύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου