ΦΩΤΑ 11 Σπηλιά Απόλλωνα - Όλυμπος

Κατηφορίζαμε την απότομη πλαγιά «Ανάθεμα», ανάμεσα σε βράχια και πυκνά έλατα ψάχνοντας τη «σπηλιά του Απόλλωνα». Ήμασταν ακόμη ψηλά στα 2200 μέτρα, από κάτω μας το φαράγγι του ποταμού Ενιπέα και το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Ανατολικά η Κατερίνη, το Αιγαίο και ο Θερμαϊκός, ενώ στο νότο η ορατότητα έφτανε μέχρι το Πήλιο. Τη σπηλιά τη βρήκε ο Θοδωρής μετά από αρκετή ώρα ψάξιμο, μικρή, ευρύχωρη όμως για να κοιμηθούν έξι άνθρωποι. Δοκιμάσαμε να ανάψουμε φωτιά αλλά πνιγόμασταν στον καπνό. Φτιάξαμε σούπα στο γκαζάκι. Το βράδυ ο ουρανός ανέφελος και το φεγγάρι γεμάτο· οι σκιές των δέντρων τριγυρνούσαν στα βράχια. Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά κρύωνα και έβηχα συνεχώς.
Σηκώθηκα με το πρώτο φως. Πάνω από τη σπηλιά υπήρχε ένα μικρό ξέφωτο με θέα τη θάλασσα, ο ήλιος ήθελε λίγη ώρα για να φανεί. Η θάλασσα ήταν σκεπασμένη από σύννεφα και στο βάθος μόλις που ξεχώριζε η κορφή του Αγίου Όρους, ο Άθως. Και τότε για λίγα λεπτά ‘’χάθηκα’’, σταμάτησα να σκέφτομαι και αφέθηκα στις αισθήσεις μου. Ακουμπούσα στα κρύα βράχια, μύριζα το χώμα, τα έλατα και την υγρασία, άκουγα τη σιωπή κι έβλεπα τον ήλιο κρυμμένο πίσω από τον Άθω. Ένιωθα τα μάτια μου να λάμπουν. Σκέφτηκα να ξυπνήσω τους υπόλοιπους αλλά δεν είχε νόημα... Στο επόμενο λεπτό πρόβαλε ο ήλιος πάνω από τα σύννεφα, τα φώτισε για λίγο και μετά, το φως έφτασε μέχρι τα βράχια και τα δέντρα, ξύπνησε τα πουλιά του δάσους και μια καινούργια μέρα ξεκίνησε.