ΦΩΤΑ 11 Καϊμακτσαλάν

Το βουνό είναι γνωστό για το χιονοδρομικό του κέντρο και όχι για τα μονοπάτια του που είναι ασαφή και δεν χρησιμοποιούνται συχνά. Ήμασταν περίπου μια ώρα πριν από το χιονοδρομικό και περπατούσαμε σε ένα γυμνό οροπέδιο. Ο ουρανός από το πρωί έδειχνε ότι θα βρέξει αλλά κανείς μας δεν περίμενε αυτό που ακολούθησε. Σε λίγα λεπτά οι ψιχάλες, έγιναν «καταρρακτώδης» βροχή και τριγύρω έπεφταν κεραυνοί! «Παιδιά, ο ένας πίσω από τον άλλο, περπατούμε γρήγορα και ότι είναι να γίνει θα γίνει» μας είπε ο Τάκης. Ήμασταν στο κέντρο ενός υπερθεάματος με τις αισθήσεις μας τεντωμένες, δεμένοι με το φόβο· οι κεραυνοί συντάραζαν το τοπίο και ο χρόνος, σε αντίθεση με τη βροχή, έμοιαζε να είχε σταματήσει.
Η φύση είναι απίστευτα γοητευτική αλλά και ανεξημέρωτη, όμορφη και άγρια, αν την υποτιμήσεις, κινδυνεύεις. Μετά από μισή ώρα στέγνωσε ο ουρανός κι εμείς βρεγμένοι και εξαντλημένοι σέρναμε τα βήματα μας στη λάσπη των τελευταίων μέτρων. Το χιονοδρομικό ήταν κλειστό αυτή την εποχή αλλά είχαν αφήσει μια πόρτα ανοιχτή για τους ταλαίπωρους σαν κι εμάς. Μας πήρε δυο μέρες να στεγνώσουμε.
Το βουνό ανέβαινε ήπια προς το βορρά. Στην κορφή του ο μικρός ναός του Προφήτη Ηλία που έχτισαν οι Σέρβοι στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, είναι το σύνορο με το γειτονικό κράτος που στην Ελλάδα ονομάζεται ΠΓΔΜ. Τριγύρω γυμνά βράχια και λίγο ξεχασμένο χιόνι, κρύος αέρας και ο ουρανός άσπρος σαν χαρτί.