ΦΩΤΑ 11 Φλώρινα

Ξαπλώνω στα ξερά χορτάρια του λόφου του Αγίου Παντελεήμονα. Από κάτω είναι απλωμένη η πόλη, οι πλατείες, η αγορά, το ποτάμι, τα παραδοσιακά κτίρια, οι καινούργιες πολυκατοικίες. Ήχοι από αυτοκίνητα, κομπρεσέρ και καμπάνες ανεβαίνουν μπερδεμένα το λόφο. Τριγυρίζω το βλέμμα μου στον κάμπο, τα χωριά και τα βουνά στην άκρη του ορίζοντα. Πώς να ήταν η περιοχή πριν από 50, 100 ή 200 χρόνια; Το πέρασμα από την Οθωμανική αυτοκρατορία στα εθνικά κράτη, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η χάραξη των συνόρων, η Μικρασιατική καταστροφή, οι παγκόσμιοι πόλεμοι, ο εμφύλιος, η μετανάστευση, οι εποικισμοί, τα συλλαλητήρια για το ποιος είναι περισσότερο Μακεδόνας, όλα έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής. Το να πούμε ότι οι σημερινοί κάτοικοι προέρχονται από την ανάμιξη των ντόπιων (που ήταν κυρίως ελληνόφωνοι, ή σλαβόφωνοι με πολλές διαφορετικές διαλέκτους, χριστιανοί και μουσουλμάνοι) με πρόσφυγες από τη Μικρασία, επαναπατρισμένους Πόντιους και Βλάχους από τους νοτιότερους νομούς, είναι πιθανόν ένα μικρό κομμάτι της αλήθειας. Έτσι κι αλλιώς, τα διάσπαρτα μνημεία και απομεινάρια της ιστορικής μνήμης είναι ανακατεμένα με φωτεινές επιγραφές κινητής τηλεφωνίας, γιγαντοαφίσες τραπεζικών δανείων και μεγάλες οθόνες υγρών κρυστάλλων.
Σηκώνομαι όρθιος. Δίπλα μου είναι το μικρό πέτρινο εκκλησάκι κι ο τεράστιος τσιμεντένιος σταυρός - κληρονομιά της εποχής του μητροπολίτη Καντιώτη. Στη βάση του είναι γραμμένη με μπλε σπρέι η λέξη «ΕΛΛΑΣ» και λίγο πιο κάτω με κόκκινο σπρέι «ΟΥΤΕ ΘΕΟΣ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΗΣ». Φυσάει ένας κρύος βοριάς, πολύ γρήγορα τα σύννεφα κλείνουν τον ουρανό και αρχίζει να βρέχει.