Για να φτάσεις στο σπίτι, διασχίζεις ένα στενό δρόμο σκεπασμένο από δέντρα στα ανατολικά όρια του χωριού. Με το που πλησιάζεις το φράκτη, ανοίγεις την ξύλινη πόρτα και πέφτεις πάνω στις κούνιες, καταλαβαίνεις ότι κάτι όμορφο συμβαίνει εδώ. Γεννήθηκε στη βορειοδυτική άκρη της χώρας, έγινε δάσκαλος και τα πρώτα χρόνια περιπλανήθηκε σε ορεινά χωριά της Πελοποννήσου και της Εύβοιας. Αποφάσισαν με τη σύντροφο του να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο Πήλιο. Έψαξε συστηματικά για το σημείο και τον προσανατολισμό και το σπίτι το έφτιαξε μόνος του - «όλα εκτός από τα ηλεκτρικά!». Στο χωράφι έχει μποστάνι, ελιές και κότες. Ζωγραφίζει, παίζει κιθάρα, γράφει, διαβάζει, μαγειρεύει - «αλλά πρώτα από όλα το χωράφι». Καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας. Καθώς τρώω το ένα από τα τρία σημερινά αυγά, τον ρωτώ μήπως το σπίτι γίνεται φυλακή και δεν σε ανοίγει προς τα έξω. «Το σπίτι είναι το κέντρο, μετά δημιουργείς διαδοχικούς κύκλους και απλώνεσαι προς τα έξω». Την εργασία του στο σχολείο με τα παιδιά, τη λατρεύει αλλά θέλει να βγει στη σύνταξη την άλλη χρονιά για να ασχοληθεί και με όλα τα άλλα που τώρα δεν χωράνε στο χρόνο του. Αποχαιρετώντας τον του είπα ότι είμαι φωτογράφος. Έλαμψε! «Tώρα μου το λες και είχα να σε ρωτήσω τόσα πράγματα! Μ’ αρέσει η φωτογραφία αλλά ξέρω μόνο τα βασικά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου