ΦΩΤΑ 11 Καστοριά

Το λεωφορείο αργά αλλά σταθερά ανεβαίνει τις στροφές στο Βίτσι. Έξω από το παράθυρο βουνοκορφές φορτωμένες με μνήμες και φαντάσματα παλιών πολεμιστών. Στο μπροστινό κάθισμα δύο φοιτήτριες του τοπικού ΤΕΙ πειράζονται και προσπαθούν να συμφωνήσουν για το τί θα κάνουν το βράδυ. Πιο μπροστά μια ηλικιωμένη γυναίκα με αργές κινήσεις βγάζει στο διάδρομο τα πράγματα της. Πίσω μου ένας μετανάστης στέλνει μηνύματα με το κινητό του. Στη διασταύρωση της Κλεισούρας η γυναίκα κατεβαίνει, την περιμένει ο γιος της(;) με το αυτοκίνητο, ακουμπάει τα πράγματα στην άσφαλτο, απλώνει τα χέρια της και αγκαλιάζονται. Στην αμέσως επόμενη στροφή σπάει το τείχος των βουνών, κατεβαίνουμε και από χαμηλά προβάλει ήσυχα η λίμνη Ορεστιάδα.
Στο σταθμό με περιμένει ο Άγγελος με το ποδήλατο του. Διασχίζουμε το δημοτικό πάρκο, τρεις πιτσιρικάδες παίζουν μονότερμα στο γκαζόν. Πίσω τους τα μνημεία της Eθνικής Aντίστασης και του Ποντιακού Eλληνισμού και λίγο παραπέρα υπολείμματα από το τείχος του Ιουστινιανού, από την άλλη πλευρά το δημοτικό πάρκινγκ και μπροστά η λεωφόρος Κύκνων και η λίμνη. Ο ήλιος έχει δύσει εδώ και ώρα. Το τελευταίο φως, τα σύννεφα και οι λάμπες των δρόμων, πυρακτώνουν την ατμόσφαιρα. Πλησιάζουμε τα πιτσιρίκια για να παίξουμε μπάλα μαζί τους αλλά δεν προλαβαίνουμε γιατί φεύγουν ξαφνικά. Ο ουρανός σιγά σιγά σβήνει, μένει το κίτρινο από τις λάμπες και η νύχτα γίνεται νύχτα. Μια αργή, ψιλή βροχή, μόλις που φτάνει στο χορτάρι του πάρκου.